Met Demi is nogal eens wat aan de hand. Als er stress is staat ze op scherp. Anders ook! En dan voelt ze vanalles, van een keelontsteking tot een met een blaasontsteking. Buikpijn, diarree etc. Nou geloof ik wel dat ze dat voelt maar meestal wordt het veroorzaakt door de stress die ze voelt. Teveel spanning levert klachten op. Ook koortslippen komen spontaan opzetten als er iets spannends op het programma staat. Ik geloof wel dat zij door haar hoge stresslevel vatbaarder is voor allerlei virussen en bacteriën.

En hoe gaat zij daarmee om en hoe ga ik daarmee om?

Het kan natuurlijk ook zo zijn dat ze gewoon wel verkouden is. Het is niet te zeggen. Alleen achteraf blijkt dikwijls dat ze wel of niet echte klachten had. Is het daarom minder vervelend? Ik denk het niet maar ze overlegt dan met mij en het is moeilijk om de juiste diagnose te stellen. Als er die dag iets is waarvan ik weet dat ze het spannend vindt lijkt het makkelijk maar dat is het niet. Sommige dingen moeten en dan moet ze er toch met haar hoofdpijn, buikpijn naartoe. Ik ben wel steeds meer overtuigd dat weinig moet. Heel veel dingen kun je skippen en voor Demi als autist moet ze van mij niet zoveel als een ander moet. Heel veel moet omdat het zo is geleerd vroeger maar zij KAN dat niet dus dan NIET. Is soms wel moeilijk want je overschrijdt daarmee je eigen regels en grenzen maar voor haar gelden andere regels. Het moet zoals zij het kan. Anders zit ik met de gebakken peren en een heleboel gedoe. Ze raakt overprikkeld en down. En dat willen we allemaal niet. Dus effen ik het pad voor haar samen met haar begeleiders. Heel dikwijls kan dat niet maar als je er echt over nadenkt kan het ook heel dikwijls wel.

Iets nieuws

Ze was bv weer met iets nieuws begonnen nl hardlopen onder begeleiding, dus helemaal goed. Ook heel spannend maar het was hier in het dorp dus Arno was meegegaan. We hadden het er wel over gehad, dat ze wééér wat nieuws wilde, maar dan is ze zo enthousiast. Dus is ze gestart en als je al wat langer mee leest, natuurlijk met nieuwe hardloopschoenen. De derde keer training vond ze het toch wel moeilijk want ze had wat anders wat leuk was. Ach, wat gun ik haar al die leuke dingen dus heeft ze afgezegd. De vierde keer had ze ook geen tijd dus weer afgezegd en vervolgens heeft ze laten weten dat ze niet meer komt. Nee, ze ging het zelf doen, thuis. Als het haar uitkwam. We gaan het zien maar die eerste keer zelf lopen moet nog gaan gebeuren. Normaal zou ik dan zeggen dat ze het langer vol moet houden, en gewoon gaan. Maar die bewuste woensdag heb ik er achteraf twee uur over gedaan omdat ik vond dat ze naar de training moest gaan. En toen alsnog toegegeven omdat ik weet hoe moeilijk ze het dan maakt en dat dit zich dan elke keer herhaalt en daar wordt ik dan weer zo moe van. Zonder training! Dan mag ze het opzeggen, dan sta ik niet op mijn strepen, volhouden werkt niet bij haar. Haar leven is al overleven, kost al zoveel energie. Dus klaar. Voor ons allebei. Passen we dit dan niet aan voor haar dan heeft ze de volgende keer keelpijn, diarree, krampen of weet ik veel wat. 

Waar we dan pas achter gekomen zijn?

Het past bij haar diagnose ass en adhd. Ze kan heel impulsief en super enthousiast zijn (adhd) en haar ass zorgt er dan voor dat ze het uiteindelijk niet kan omdat het te spannend is en het haar teveel wordt. Een volgende keer ben ik misschien weer beter voorbereid als ze wat nieuws wil. Maar sommige dingen lukken dan weer wel en dat is dan toch winst. Je maintiendrai!!

Graag tot weer een volgende keer op mijn blog Mamaserieus.

Lieve groetjes, Ineke 🍀