Afgelopen week sprak ik het met Demi over het feit dat ze vroeger ook altijd meltdowns had als het haar teveel werd. Als ze overprikkeld was. Dat is veranderd. Vreemd genoeg zie ik dat pas sinds kort. Dat ze zelden meer staat te springen en te gillen als het allemaal niet lukt. UIT ONMACHT. Zeker zullen haar medicijnen daartoe bijdragen maar tegenwoordig ontwikkelen zich dan wel met regelmaat periodes van sombere gedachten en paniekaanvallen.
Meltdown, paniekaanvallen
Als ze zo’n aanval heeft is het al te laat. Ze staat nergens voor open en neemt niks meer op. Vroeger zag ik het aan haar ogen. Die stonden dan op oneindig en haar oren gingen op slot. Niks kwam meer binnen, wat ik ook zei of deed. Het was gewoon afwachten tot ze uitgeraasd was. De clou om geen meltdowns te krijgen ligt hem in de tijd ervoor. Alles moet duidelijk zijn, op tijd rustmomenten inbouwen, geen onverwachte zaken, etc.
Manieren zoeken die diegene ontwikkelen maar dat moet je dan wel allemaal op tijd aan zien komen. knuffelen ontprikkelt haar, wat zeker niet voor alle autisten geldt. Maar voor haar wel, met mij, met een begeleidster, haar vader, een hond, een paard. Maakt niet uit. Hoe moeilijker ze het heeft hoe meer ze knuffelt. Back too the whomb!!
Geëffend pad
Je kan het pad niet altijd effenen en het hangt ook dikwijls af van factoren die je zelf niet in de hand hebt. En als er dan teveel dingen fout gingen dan explodeerde ze. Dat kon dan eer ik haar rustig had wel een uur duren. Ze heeft vanaf haar achtste medicatie en dat heeft natuurlijk geholpen maar het is toch pas de laatste jaren dat ze maar zelden meer een meltdown heeft. School was wel altijd dusdanig moeilijk dat dat veel problemen gaf thuis. Zij heeft daar zelf veel in geleerd en ik ook. Hoe we het aan moeten pakken maar het grote geheim hierin is hoe je het kan VOORKOMEN. Dat is de clou.
UIteindelijk
Nu is ze 26, en die meltdowns…..dat is al lang geleden. In de afgelopen jaren ging het meer over depressieve periodes die zich dan aandienden en waarin dan van alles aangepast moet worden. Weer meer terug naar de basis. Want aangezien ze ook ADHD heeft neemt ze nogal eens te veel hooi op haar vork. Het lijkt ook allemaal leuk. En nee zeggen is ook moeilijk. Het bouwt dan op en voor we er erg in hebben gaat het helemaal fout. Maar dat hebben we nu al een paar keer gezien dus ook daarin hebben we geleerd. Net nu er gezegd werd dat ze misschien wel last zou kunnen hebben van het vallen van het blad slaat ze tot nu toe deze winter over met een depressie. Bovendien heeft ze nu een half jaar onze Juup, onze hond, en dat helpt haar veel.
Fragiele balans
Als je ASS en ADHD hebt is het vinden van de balans een hels karwei. Niet te doen! Elke keer wisselt de aanpak, is het steeds weer zoeken wat te doen. Tot nu toe zijn we er gelukkig steeds uitgekomen, na veel praten en bezigheden schrappen en dan zoetjes aan weer opbouwen. Laatst wilde ze nog een paar uur in de week honden uit gaan laten. Maar we hebben het als een patroon herkend, dat ze als het haar goed gaat, ze van alles wil gaan doen en dat dat haar eigenlijk uiteindelijk teveel wordt en weer tot problemen gaat leiden. Dus het plan afgezegd. Erg vervelend maar ze zag het zelf ook. Dus dat is al gewonnen.
TIP
Houd je aan je vaste bezigheden en je kan best wel een keer wat erbij doen maar iets wat standaard elke week terug komt kan zomaar eens teveel zijn. Val je in een gat kijk dan naar wat er bv de laatste paar maanden veranderd is. Voelt het goed of levert het stress op. Of levert dan net iets wat je al jaren doet stress op. Maak hierin je keuzes bewust.
Terug naar de basis en van daaruit kijken wat je teveel triggert. En wat dus weer wel kan.
Tot de volgende keer op mamaseieus!
Lieve groetjes, Ineke 🍀