Demi (en wij) heeft al sinds haar 8e begeleiding van Respect Zorgproffesionals te Goirle. Al voor haar officiële diagnose werden we begeleid. Dat kon toen nog! In de eerste instantie werden we begeleid door één persoon maar geleidelijk aan is Respect gegroeid, er werken nu veel meer mensen. En dat komt mooi uit want de wereld werd voor Demi naarmate ze ouder werd steeds moeilijker en er was meer begeleiding nodig. We zijn dus nog steeds bij hetzelfde bureau en ach natuurlijk is er wel eens wat maar dat is overal. Altijd wat en overal wat. We zijn er al pratende nog steeds uitgekomen.
Ontlasting (minder zorg)
Wat ik met die begeleiding ook erg belangrijk vond was de ontlasting. Demi was bijvoorbeeld twee middagen in de week weg met een begeleider. Iets leuks doen of wat nuttigs. Maar wij hadden dan even onze handen vrij en konden tijd en energie aan onszelf of de andere twee kinderen besteden. Ik vond dat erg belangrijk, nou…noodzakelijk. Ze ging ook wel eens een weekend weg wat zij niet perse fijn vond. En voor ons was het dubbel, je wil graag je kind bij je hebben maar het was te veel, te heftig. Dus toch wel een prima oplossing. Nu woont zij al even op zichzelf en net met die begeleiding gaat dat. Anders was dat nooit gelukt. Ook nu laten wij bepaalde zorgen bij de begeleidsters en kunnen wij wat meer ademhalen.
Leren
Vanaf dag één heb ik veel geleerd van de begeleidster. Over wat autisme was, inhield. Veel moest er anders voor Demi. Anders dan voor de ander kids. Ik zeg daarom altijd dat ik op twee manieren heb moeten opvoeden. Nu is dat leren via hen minder, ik weet tenslotte ook al veel. Maar vergis je niet, ik leer nog altijd over autisme. Maar wat ben ik blij met die ondersteuning waar ik op kan bouwen, waar ik terecht kan met de problemen. Waar Demi terecht kan en die Demi, ook nu weer zo goed mogelijk begeleidt. Uren waar ik geen zorg voor draag, problemen die zij oplossen, telefoontjes die zij maken, enzovoort.
Zonder begeleiding
Nee, zou voor mij geen optie zijn. Het is al moeilijk genoeg zo. Ik snap niet hoe andere mensen dan dat doen. Het is zeker niet altijd makkelijk. Het komt bovenop de gewone opvoed perikelen. Je laat wel anderen toe in je gezin, je krijgt feedback en/of opbouwende kritiek over jouw manier van opvoeden, jouw aandeel in dit alles.. Haha, ben ik niet zo goed in maar ik hoef uiteindelijk dan ook niet altijd zelf het wiel uit te vinden. Maar je moet er wel voor open staan. Niet dat zij het altijd goed hebben ingeschat maar met hulp weet je altijd meer dan alleen. We zijn er altijd nog uitgekomen. Ik ben nogal eigenwijs, houd wel een vinger in de pap. Net als het dan niet goed gaat met Demi ben ik goed op de hoogte en kan dan ook inspringen om te helpen en de juiste hulp te zoeken.
Hoop
Ook afgelopen weken ging het minder met Demi en samen met aangepaste medicatie (Demi heeft ook een hele leuke psychiater, haha) hebben zij een voorstel gedaan waar Demi wat aan heeft. Blij mee. Nu hopen dat de medicatie aanslaat, dat het er straks als alles weer op rail zit, weer af kan en dat de nieuwe plannen voor Demi snel goedgekeurd worden. En dat het dan weer rustiger wordt rondom Demi voor haar en voor ons. Rust voor zolang het duurt want het is tenslotte altijd wat maar soms meer dan wat. 😊
Graag weer tot de volgende keer op Mamaserieus.
Lieve groetjes, Ineke 🍀